زیستن (۱۹۵۲)

زیستن (محصول ۱۹۵۲)

امتیاز: ۸ از ۱۰

داستانِ من با سینمای ژاپن، مدیون است به کیارستمی؛ به رفاقت‌هایش با کوروساوا و صحبت‌های‌شان. ۷ سامورایی نقطه‌ی شروع بود. افسانه‌ی جودو و بعد بقیه‌ی فیلم‌ها. یک فیلم اما متفاوت بود. زیستن بهترین فیلم او نیست. در لیست بهترین‌هایش هم نیست، اما بی‌شک دلی‌ترین فیلم اوست. زیستن یک یادآوری‌ست به آدم‌هایی که در لابه‌لای زندگی، زندگی را فراموش کرده‌اند؛ زیستن یادمان می‌آورد که آدم‌ها برای ماموریتی این‌جا هستند؛ که زندگی راه از پیش تعیین شده‌ای ندارد.
زیستن فیلمی‌ست که با ناخودآگاه ما صحبت می‌کند؛ او از مرثیه‌ای می‌گوید که درون همه‌ی ما سخن می‌گوید. حس نزیستن کامل زندگی؛ هر آن‌چه زندگی نام دارد.
کوروساوا کارش را کرده؛ به قول دوستی: «کوروساوا، همانا او بوفونِ سینماست.»